Einkarekstur betri sé rétt á málum haldið EN....

Það væri frábært ef hægt væri að finna góða leið til að nýta kosti einkarekstrar í heilbrigðiskerfinu.  Vandamálið verður hins vegar til þegar ríkið neitar að borga það sem einkaaðilinn t.d. tannlæknar eða aðrir sérfræðingar setja upp, þ.e. ekki næst niðurstaða um verð fyrir þjónustuna.

Þá er um tvennt að ræða:

1) Einkaaðilinn heldur áfram rekstri og rukkar notandann burtséð frá því hvað ríkið er tilbúið að greiða á grundvelli þess að samningurinn við ríkið sé ekki lengur í gildi.  Þetta hefur verið að gerast t.d. hjá sérfræðingum.

2) Lög séu til sem hreinlega banni viðkomandi aðila að taka við greiðslum fyrir starfsemina frá öðrum en ríkinu.

Vandamálið við leið 1 er að þá fjarlægist reksturinn smám saman ríkið sem þýðir einfaldlega að neytandinn borgar alltaf meira og meira án tillits til þess sem ríkið er tilbúið að greiða þangað til við erum komin út í ameríska kerfið.

Vandamálið við leið 2 er að þá er starfsemin undir alræðisvaldi ríkisins sem klárlega heldur aftur af þeirri þjónustu sem er veitt.  Það væri reyndar sá "díll" sem viðkomandi rekstur gengi að í upphafi samnings við ríkið og væri því þekktur frá upphafi.  Þá þyrfti að gera langtímasamninga byggða á launavísitölu eða einhverri annarri hreyfanlegri forsendu sem þróaðist yfir tíma. 

Þetta er að sumu leyti sambærilegt við kjarasamninga starfsmanna.  Kaupandi og seljandi VERÐA lögum samkvæmt að ná niðurstöðu og geta ekki einfaldlega rift samningum og farið annað og keypt þjónustuna annars staðar.

Þetta virkar þannig í kjarasamningunum að báðir hafa samningsstöðu.  Seljandi þjónustunnar, starfsmaðurinn, hefur svokallað verkfallsvopn sem heilbrigðisfyrirtækin gætu nýtt sér og veitti þeim samningsstöðu gagnvart ríkinu, þ.e. að leggja niður starfsemi og kúga þannig ríkið til samninga á grundvelli þess að annars deyi fjöldi manns.  Hefði fyrirtækið ekkert slíkt vopn gæti ríkið hummað hlutina fram af sér og kúgað seljanda þjónustunnar til samninga með því að vera lengi að semja vegna þess að seljandinn hefði enga samningsstöðu hvort eð er og yrði að taka því sem að honum væri rétt.

Einkarekstur án þess að kostnaðurinn lendi á neytandanum er því vandasamt kvikindi en enginn vafi að svo lengi sem hægt er að finna leið í gegnum ofangreind ljón í veginum þá er einkareksturinn auðvitað heppilegri en ríkisreksturinn.

Fyrsti sjálfstæðismaðurinn í heilbrigðisráðuneytinu í 20 ár

Athugasemdir

[Framsóknarmaður (IP-tala skráð) 25.5.2007 kl. 08:40]

Einkareksturinn gerir 15-20% arðsemiskröfu (Einkareksturinn er í þessu í gróðaskyni en ekki til að þjóna landanum).  Sem ber að taka með inn í reikninginn. Einkareksturinn mun alltaf reyna að skera sem mest af þjónustunni sem mun bitna á gæðum þjónustunnar. 

[Anarkisti (IP-tala skráð) 25.5.2007 kl. 09:37]

Ameríska kerfið er náttúrulega ekki kerfi frelsis heldur miklu frekar kerfi hafta. Það er alveg rétt að það lýtur út fyrir að vera frjálst, en hins vegar er bandarískt heilbrigðiskerfi það yfirreglað að starfsmenn heilbrigðiskerfa mega varla fara á klósett án þess að fylla út skýrslu. Of miklar reglur draga augljóslega úr kostum einkareksturs sem er fyrst og fremst sveigjanleiki, eiginleikinn að bregðast við breyttum kröfum.

 Varðandi þennan framsóknarmann hérna að ofan, þá hefur hann eflaust lesið sín viðskiptafræði vitlaust.  Hann fullyrðir að allur einkarekstur muni reyna að skera sem mest niður í þjónustu.  Hann lýtur þar með framhjá þeim fjölda mörgu fyrirtækjum sem gera út á að veita betri þjónustu en gengur og gerist (jafnan við hærra verð).

Það er einmitt einn stærsti kosturinn við einkareksturinn, valið. Það eru ekki allir einstaklingar eins. Sumir eru tilbúnir að deila stofu með öðrum sjúklingum og borga þar með lægri sjúkrahúskostnað aðrir vilja vera út af fyrir sig og það kostar.

Hvað varðar arðsemiskröfu einkafyrirtækja, hefur hún hingað til helst orsakað straumlínulagaðri rekstur, minni yfirstjórn, betri leiðir í birgðastýringu, réttari fjármagnsskipan fyrirtækja o.s.frv. Þ.e.a.s. arðsemi einkafyrirtækja kemur frá framúrskarandi rekstri en ekki því gagnstæða, verri þjónustu við viðskiptavini.